วันหนึ่ง  ผมออกเวร เดินขึ้นห้องจะไปนอน พอเดินคล้อยหลังไปได้หน่อยเดียว ก็ได้ยินเสียงโซ่ตรวนลั่นกรุ๊งกรื๊งกราวใหญ่ หันไปดูก็เห็นว่า พ่อยามบ้าของผมลุกขึ้นฟาดนายสิบเวร ที่นั่งบนบัลลังค์หน้าทางเดิน ตกลงมาจากที่นั่งหลังบัลลังค์ และกำลังฟัดกับนายสิบเวรของผมอยู่นัว

ผมต้องกลับลงมาแยกคู่ต่อสู้ออก ให้ยามบ้าของผมกลับไปนั่งเงียบๆ อยู่ที่หัวบันได แล้วสอบถามก็ได้ความว่า ขณะที่ผมจะเดินขึ้นห้อง และผ่านนายสิบเวรไปนั้น ปรากฎว่านายสิบเวรมัวแต่สาละวนกับสิ่งของที่วางอยู่ตรงหน้า  ไม่ได้ลุกขึ้นทำความเคารพผม ยามบ้าของผมจึงลุกขึ้นฟาดด้วยโซ่ และดุไปด้วยว่า

นายเดินผ่านทำไมไม่ทำความเคารพ

ก็เลยเกิดมวยคู่ ระหว่างคนบ้ากับคนดี ผมก็ต้องกำชับเขาไม่ให้ทำอย่างนั้นอีก

มันก็สนุกครึ้มๆ ดีเหมือนกัน ที่เลี้ยงคนบ้าเสียจนเชื่องกับตัว เขาไม่กลัวใครนอกจากผม

มีอยู่วันหนึ่งผมต้องเข้าเวรดึก สองยามถึงหกโมงเช้า ผมไม่ได้กลับโรงพัก มาถึงเอาตอนใกล้สองยาม ปรากฎนายคนบ้าของผม ไม่ยอมกินข้าวเย็น นั่งอยู่อย่างนั้น

อีม่วยจะมาเก็บชามข้าวก็ไม่ยอมให้เก็บ นั่งเฝ้าชามข้าวอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมแตะต้อง

ผมมาพบเอาตอนจะมาเข้าเวร นายสิบเวรจึงเล่าให้ฟัง ผมต้องสั่งให้เขากิน เขาจึงยอมกิน

ยังงี้ก็มี

ความผูกพันที่ทางใจเกิดขึ้นกับเขา ผมก็ไม่ทราบว่า มันเป็นเพราะอะไร

คนบ้าย่อมไม่มีความคิด แต่ความรู้สึกทางใจของเขาอาจจะไม่ต้องการเหตุผล และผมก็ชักจะเกิดความเอ็นดูเขาขึ้นมาบ้างแล้วตอนนั้น ผมมักจะเอาอะไรติดไม้ติดมือมาฝากเขา ให้เขากิน แล้วเขาก็กินมันอย่างเอร็ดอร่อย จนสารวัตรของผมออกปาก

“คุณพุฒนี่ มีลูกน้องเป็นคนบ้าเสียแล้ว ”

วันที่โรงพยาบาลมีที่ว่างมารับตัวเขาไป เขาจะไม่ยอมไป ผมอีกน่ะแหละที่ต้องบอกให้เขาไป และปลอบใจเขาว่า ให้ไปอยู่ที่นั่นสักสอง-สามวัน แล้วผมจะไปรับกลับ เขาจึงยอมไป

ใครว่าคนบ้าพูดไม่รู้เรื่อง

ผมได้ข่าวทีหลังว่าเขาไปอาละวาดที่โรงพยาบาลอีก หลังจากไปอยู่ที่นั่นได้ใม่กี่วัน

หมอบอกว่ามาอยู่วันแรกๆ ก็ยังดี พออยู่ไปได้สี่-ห้าวัน ก็ชักอาละวาดจนเอาไว้ไม่อยู่ แล้วเขาก็ตายที่โรงพยาบาลนั้น 

ผมรับทราบข่าวด้วยความหดหู่ใจ อาจจะเป็นเพราะผมผิดสัญญากับเขาก็เป็นได้ ผมไม่ได้ไปรับเขากลับ ตามสัญญา

คนเราบางทีก็มีเรื่องประทับใจบ้าๆ อย่างนี้

Create Date : 13 พฤษภาคม 2560
Last Update : 14 พฤษภาคม 2560 0:25:15 น.		1 comments
Counter : 490 Pageviews.
Share Tweet