สักประเดี๋ยวก็มีโทรศัพท์มาจากข้างใน ขอพูดกับผู้กองรักษาการณ์

ผมไปรับสายเขาพูดเสียงดุๆ เข้ามาว่า

“ทำไมคุณไม่ให้คนของผมเข้าทำงาน ”

ผมก็ถามไปว่าใครเป็นคนพูด และพูดมาจากไหน เขาบอกว่า เขาพูดมาจากสำนักตำรวจวังและเขาเป็น รองราชเลขาธิการสำนักพระราชวัง ชื่อ เฉลียว ปทุมรส

ผมเจอคนใหญ่โตเข้าให้แล้ว 

ตอนนั้น คุณเฉลียว เขาไม่เบาหรอก ใหญ่ขนาดพูดจากับอธิบดีกรมตำรวจ คือคุณหลวงอดุลย์ฯ ได้ แต่ผมไม่กลัว ผมมีหลักการ ผมตอบไปว่า

“ผมไม่ได้ห้ามให้คนของคุณเข้าทำงาน ถ้าเขามีบัตรอนุญาตถูกต้อง ”

“ใครจะพกบัตรมาทุกวัน มันก็ต้องมีลืมกันบ้าง ” เขากระแทกเสียงมา

“ลืม... ก็กลับไปเอามาซิครับ ไม่มีบัตร ผมให้เข้าไม่ได้ ผมรับผิดชอบความปลอดภัยของสถานที่นี้ ” ผมตอบไป

“ถ้ายังงั้น ผมจะอนุญาตให้พวกเขาเข้ามา ” เขากระแทกเสียงมาอีก

“ผมอ่านข้อบังคับดูแล้ว ไม่เห็นมีว่า รองราชเลขาฯ ให้อนุญาตได้ มีอยู่อย่างเดียว  คนที่เข้าพระราชฐานชั้นใน ต้องมีบัตรของท่านราชเลขาธิการฯ แสดง จึงจะเข้าไปได้ครับ”

“ผมจะให้คนของผมเข้าทำงานทั้งๆ ที่ไม่มีบัตร ” เขาพูดมาเสียงดัง ด้วยความโกรธ

“ตำรวจของผมยิงเอา ผมไม่รู้ด้วย ผมสั่งเขาไว้แล้ว ถ้าใครขัดขืน ให้ยิง ”

เขานิ่งไปนาน

ผมวางหู ออกไปชะโงกดูข้างใน จำนวนคนค่อยๆ เพิ่มขึ้น และตำรวจของผมทั้งสองคน ยืนจังก้าขวางอยู่หน้าประตู มือกุมที่ซองปืน ไม่มีใครกล้าก้าวผ่านเขาไป

เคราะห์ดีที่ไม่มีใครบ้าบิ่นทำตามคำของคุณเฉลียว

ถ้ามี... แล้วตำรวจของผมเกิดยิงเอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่า อะไรจะเกิดขึ้นกับผม แต่ยังไงๆเล่นกันแล้ว ก็ต้องเล่นให้ถึงบท

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ รถของท่านเจ้าคุณชาติเดชอุดม ก็แล่นเข้ามา และผ่านไปชั้นใน

สักครู่ผมก็ได้รับโทรศัพท์จาก เจ้าคุณอา ของผม

“เฮ้ย.. พุฒ เกิดฟิตอะไรขึ้นมาถึงไม่ให้คนของอาเข้าทำงาน ”

“ผมไม่ได้ห้ามครับ เจ้าคุณอา แต่พวกนั้นเขาไม่พกบัตรของเจ้าคุณอามา ผมก็ไม่ให้เข้า เดี๋ยวเกิดเป็นใครเข้ามาทำมิดีมิร้ายผมก็แย่ พวกเขาไม่นับถือเจ้าคุณอากันหรือยังไง จึงเห็นบัตรของเจ้าคุณอาไม่มีความสำคัญ ”

ผมหยอดลูกเล่นเข้าไปตอนท้าย

เจ้าคุณอาชาติฯ นิ่งอึ้งไปเหมือนกัน แต่แล้วก็พูดว่า

“เออ! แล้วอาจะเล่นงานเขาเอง แต่ตอนนี้อนุญาตให้เขาเข้าทำงานก่อนนะ อาขอ ”

“เจ้าคุณอาขอ ผมให้ ช่วยกรุณาสั่งตำรวจให้มาหาผมคนหนึ่งครับ ”

วันนั้นพวกตำรวจวังได้เข้าทำงานเอาเกือบเที่ยง