|
|
ผจญคอมมิวนิสต์ ตอนที่ ๑๔
นวนนิยายสืบสวน สอบสวน ของนักสืบพราน เล่มที่ ๒ โดย ๔๔๑๑
เรื่อง ผจญคอมมิวนิสต์
ตอนที่ ๑๔
พราน เจนเชิง จอดรถยนต์ของเขาที่หน้าประตูบ้าน พ.ต.ต.พจน์ พิทักษ์พล เมื่อเสียงแขกยามเคาะระฆังบอกเวลา สองนาฬิกา พอดี
เขาดับเครื่องยนต์ เปิดประตูรถลงมากดกริ่งไฟฟ้าที่ประตูบ้าน ยาวๆ หลายครั้งติดๆ กัน แล้วหยิบซองบุหรี่ออกจากกระเป๋าเสื้อ เลือกบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เขาก้าวเท้ากลับมายืนเกาะประตูรถ ชะโงกหน้าเข้าไปมองดู กัลยา ซึ่งยังคงเป็นปกติอยู่ และพูดว่า
สารวัตรพจน์ จะอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้... บางที เราอาจต้องตระเวณหาแกที่อื่นอีกหลายแห่ง คุณก็ดื้อพอใช้ จะไปส่งบ้านเสียก่อนก็ไม่เอา
กัลยา หันหน้ามาทางหัวหน้าของหล่อน พูดว่า
หัวหน้าอาจต้องการตัวดิฉันก็ได้ ไปด้วยกันอย่างนี้ ยังดีกว่าที่จะต้องนั่งคอยฟังโทรศัพท์อยู่ที่บ้าน ซึ่งสรุปแล้วก็มีผลคือ ไม่ได้นอนเหมือนกัน
พราน หัวเราะเบาๆ
บางที เราอาจต้องผจญภัยนิดหน่อย คืนวันนี้
กัลยา เปิดกระเป๋าถือของหล่อน และชี้ลงไปในกระเป๋า
ดิฉันมีไอ้นี่อยู่ พอจะป้องกันตัวเองได้ หัวหน้าไม่ต้องเป็นห่วง
พกปืนมาด้วยหรือคุณ ... เอ๊ะ เอาเรื่อง... คุณนึกอะไรขึ้นมา...
กัลยา ปิดกระเป๋าถือ หัวเราะเบาๆ
ยังไงก็ไม่ทราบ ดิฉันเพียงแต่นึกอยากจะพกมันในคืนวันนี้ ในขณะที่แต่งตัว เมื่อหัวหน้าโทรศัพท์มาว่า จะมารับ... ปกติทุกครั้ง หัวหน้าเคยบอกล่วงหน้าเสมอ ก่อนออกจากสำนักงาน ถ้าจะชวนไปไหนด้วยกัน... คืนนี้ จู่ๆ ก็โทรศัพท์มาเฉยๆ แปลก ผิดปกติอยู่ ก็เลยเอาปืนใส่กระเป๋ามาด้วย และไหนๆ เอามาแล้ว ก็อยากดูให้ถึงที่สุดว่า จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
ก็ดีเหมือนกัน พราน หัวเราะหึๆ ในลำคอ ผมเองก็ยังไงไม่รู้ วันนี้ รู้สึกไม่อยากจะไปส่งคุณก่อนเหมือนกัน
กัลยา ไม่ตอบคำพูดนั้น หล่อนเหลือบตาขึ้นดูหัวหน้าของหล่อนแวบหนึ่ง เห็นเขายิ้มละไม หล่อนยิ้มเล็กน้อย แล้วจึงทอดสายตาไปที่ประตูบ้าน
มีเสียงถอดกลอนอยู่ข้างใน ประตูบานเล็กเปิดออก
พราน สาวเท้าเข้าที่ประตู ผู้ที่อยู่ข้างใน เมื่อเห็นหน้า พราน ถนัด ก็ยกมือไหว้ พลางว่า
จะเอารถเข้าไหมครับ
ท่านสารวัตร อยู่หรือเปล่า หมู่
อยู่ครับ
พราน ดีดมือเปาะ เปิดประตูใหญ่ เขาพูด
ผมเดาเอาไม่ผิดว่า ผู้ที่มาหาผมในยามวิกาลเช่นนี้ จะต้องเป็นคุณ สารวัตรพจน์ พูดขึ้น ขณะนั้น เขาอยู่ในชุดนอน และมีเสื้อคลุมสวมทับอยู่
แต่ทำไมคุณจึงต้องเอาคุณกัลยามาด้วย แล้วก็แต่งตัวเสียสวยยังกับไปเต้นรำที่ไหนมา
พราน เอื้อมมือไปหยิบขวดวิสกี้ รินลงในถ้วยแก้วตรงหน้า
กัลยา เขาขี้เกียจนั่งรอฟังโทรศัพท์อยู่ที่บ้าน เลยติดรถมาด้วย และเราก็ไม่แน่ใจว่า จะได้พบท่านสารวัตรอยู่ที่บ้าน ผมก็เลยต้องการเพื่อนที่จะตระเวณตามหาท่านสารวัตรด้วย
ความจริง คืนนี้ ผมก็ไม่น่าจะอยู่บ้าน มีงานที่จะต้องทำนิดหน่อยเหมือนกัน แต่ให้ คุณผจญ เขาไปแทน
ผมพบคุณผจญที่ เซอีฟ เมื่อตะกี้นี้ ทำท่าคล้ายจะไปตามใครสักคน.. ตันเป็งล้ง ก็อยู่ที่นั่น
อ้อ... คุณก็ไปที่ เซอีฟ เหมือนกันหรือ มีอะไรเกิดขิ้นที่นั่น หรือไปปะทะกับคุณผจญเข้า จึงดิ่งมานี่...
พราน ลดถ้วยวิสกี้ลงจากปาก สั่นศีรษะ
ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่ผมมีเรื่องด่วนที่จะให้ท่านสารวัตรทราบ และเราจะรอช้าไม่ได้
สารวัตรพจน์ นั่งลงบนเก้าอี้
ถ้าเช่นนั้น ก็ว่ามาซิ
เวลานี้ มีชายจีนคนหนึ่งไปป่วยอยู่ร้านหมอจีน ที่หน้าโรงพยาบาลกลาง
ซินแสบุ้นกิม ? สารวัตรพจน์ ขัดเป็นเชิงถาม
ถูกต้องแล้วครับ ซินแสบุ้นกิม... นัยว่าบาดเจ็บมาจากรถคว่ำ แต่ลักษณะของบาดแผล และกิริยาอาการของผู้บาดเจ็บ ไม่ได้เป็นไปในลักษณะนั้น ผมสงสัยว่า...
จะเป็นเจ้าคนที่โดนกระสุนไปเมื่อคืนนี้ เสียงสารวัตรพจน์ ต่อขึ้นอีก และยิ้มเล็กน้อย
พราน พยักหน้า
สารวัตรพจน์ ดีดมือ แล้วลุกขึ้นยืน
ผมเข้าใจ... เราจะต้องรีบไปเดี๋ยวนี้ คุณได้รับข่าวนี้ตั้งแต่เมื่อไร
เมื่อตะกี้นี้เอง และผู้ที่พบ ก็เพิ่งจะพบเมื่อกลางวันนี้
สวย สารวัตรพจน์ พูดเชิงอุทาน ขอเวลาผมแต่งตัวสักห้านาที
ประเดี๋ยวก่อนครับ ท่านสารวัตร พราน โบกมือ ผมยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง
สารวัตรพจน์ ชะงักเท้าที่จะก้าวออกเดิน หันกลับมา
พราน พูดต่อไป
รถยนต์ที่เจ้าพวกนั้น ใช้เป็นพาหนะไปยิง เซี๊ยะคง ที่หน้าโอเดี่ยน กำลังซ่อมอยู่ที่อู่ไอ้ซ้วง ที่ถนนตก
ฮ้า.. สารวัตรพจน์ อุทาน พร้อมกับยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอยู่เป็นครู่หนึ่ง แล้วจึงมองหน้า พราน พูดว่า
แล้วเราจะทำอย่างไรกัน สองเรื่องพร้อมๆ กัน อู่ไอ้ซ้วง อยู่ที่ไหน ผมก็ไม่รู้จัก
ผมรู้จัก พราน พูดขึ้น ทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น แล้วยกถ้วยวิสกี้ขึ้นดื่ม
สารวัตรพจน์ ก้าวเท้าเดินกลับไป กลับมาอย่างช้าๆ แล้วหันมาพูดว่า
คุณผจญ ก็ไม่อยู่เวลานี้ เขามีงานสำคัญอื่นที่จะต้องทำเสียด้วย ในคืนนี้
สารวัตรพจน์ หยุดนิ่งอยู่กับที่ มองดู พราน แล้วหรี่ตาลงข้างหนึ่ง
พราน ยังคงนั่งมองดู สารวัตรพจน์เฉยอยู่ เขาไม่ได้พูดว่ากระไร
ทั้งหมดนิ่งเงียบกันอยู่ครู่หนึ่ง พรานจึงพูดว่า
เกรียง ยังอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือครับ
สารวัตรพจน์ ก้าวช้าๆ มานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม มองดู พราน แล้วพูดว่า
คุณต้องการจะเอาตัว เกรียง ออกไปทำงานด้วย อย่างนั้นหรือ
พราน ยกมือขึ้นกอดอก พูดว่า
ถ้าเราไม่มีคนจริงๆ ในขณะนี้... ท่านสารวัตรจะได้ไปกับผมที่อู้ไอ้ซ้วงเดี๋ยวนี้... เจ้าคนที่เอารถมาซ่อมไว้ มันจะไปเอารถ พรุ่งนี้เช้า แปดนาฬิกา แต่ผมไม่แน่ใจว่า มันอาจจะเปลี่ยนแปลงเวลาเป็นคืนนี้หรือไม่ เพราะ เจ้าพวกนี้ เรื่องนัดเวลากันชนิดนี้ มันมักจะมาก่อนเวลา และโดยเฉพาะคืนนี้ ผมเข้าใจว่า จะต้องมีอะไรเกิดขึ้น ผมพบ ตันเป็งล้ง ไปกับ ซิวย้ง ผู้จัดการบริษัทฟ้าไทย และ คุณผจญ ไปในที่เดียวกัน... ไม่ใครก็ใคร คงจะรู้ความนัยของใครข้างหนึ่งข้างใด... ฉะนั้น ผมคิดว่า เราจะช้าไม่ได้... ผมต้องการให้ท่านสารวัตร เอารถคันนั้นมาไว้เสียก่อน และเอาตัวเจ้าคนเจ็บที่บ้าน ซินแสบุ้นกิม มาไว้เสียพร้อมๆ กัน ในคืนวันนี้
หมายความว่า คุณจะให้ เกรียง ไปเอาไอ้คนนั้น ที่ร้าน ซินแสบุ้นกิม ?
พราน พยักหน้า
เกรียง เขาชำนาญแถวนั้นดีอยู่ และ ซินแสบุ้นกิม มีความเกรงใจเขาเป็นพิเศษ
สารวัตรพจน์ มองดู พราน นิ่งอยู่ชั่วขณะ
คุณจะเล่นตลกกับผมไม่ได้นะ พราน... เกรียง จะต้องไปเอาตัวเจ้าคนนั้น มาที่นี่ ในคืนวันนี้
พราน ลุกขึ้นยืน
ถ้าท่านสารวัตร ไม่ไว้ใจผม ผมก็จะกลับละ... ผมได้บอกความที่ต้องการจะบอกกับท่านสารวัตรแล้วผมก็อยากกลับบ้านไปนอน เหมือนกัน
เดี๋ยวก่อน... สารวัตรพจน์ โบกมือ ขณะที่พราน ขยับเท้าจะออกเดิน และ กัลยา ขยับตัวลุกขึ้น
เอาเป็นตกลง ผมจะให้ หมู่วิชิต เขาไปกับ เกรียง ... ขอเวลาผมแต่งตัวสักห้านาที เขาผละออกจากห้อง
พราน หันไปมองกัลยา แล้วหลิ่วตาให้กับหล่อน พลางควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ...
| Create Date : 06 ธันวาคม 2557 |
| Last Update : 9 ธันวาคม 2557 8:14:12 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 534 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ธารน้อย  วันที่: 6 ธันวาคม 2557 เวลา:12:29:29 น. |
|
|
|
| โดย: ก้นกะลา วันที่: 9 ธันวาคม 2557 เวลา:1:22:28 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [