นับจากอุโมงค์ผาเมือง ดูเหมือนจะไม่มีหนังเรื่องใดให้ผมนึกถึงมันได้อีก
จนกระทั่งหลับหูหลับตาใส่แผ่นหนังที่ชื่อแสนประหลาดและแทบไม่จูงใจ
ในทางการตลาดเลย ผมรู้สึกว่า นี่คือล่ะสิ่งที่ผมรอคอยมานาน

“ฝนตกขึ้นฟ้า”

ภาพยนตร์ลำดับที่แปดโดยเป็นเอก รัตนเรือง ออกฉายในวันที่
24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 ดัดแปลงจากหนังสือชื่อเดียวกันของวินทร์ เลียววาริณ
เกี่ยวกับมือปืนที่ถูกยิงที่หัวจนประสาทมองเห็นภาพรอบตัวกลับหัว
พยายามค้นหาตัวตนของตนเอง ด้วยการกลับไปเป็นมือปืนอีกครั้ง

ตุล เป็นนายตำรวจที่ทำงานไปตามหน้าที่ ครั้งหนึ่งเค้าไปทำคดีเกี่ยวกับผู้มีอิทธิพล
นักการเมืองคนนั้นได้เสนอเงินเพื่อปิดคดีนี้ แต่เค้าเลือกที่จะไม่รับมัน
นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ทำให้เค้าต้องระเห็จจากการเป็นตำรวจ
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น มือปืนคืออาชีพเดียวที่เค้าสามารถทำมันได้ดี

สิ่งที่น่าสนใจคือวิธีการเล่เรื่องของหนังที่ได้แรงบนดาลใจแบบเต็มๆ
จากหนังเรื่อง Memento ของ Christopher Nolan
การเล่าเรื่องจะเริ่มต้นจากท้ายเรื่องที่เป็นปัจจุบัน สลับกับเหตุการณ์ในอดีต
ที่เป็นต้นเรื่องและที่มาของปัจจุบัน โดยใช้ภาพสีและขาวดำเป็นตัวแบ่งแยก

หนังต้นฉบับผมพยายามดูหลายรอบแต่ก็ยอมแพ้ก่อนจบทุกที
แต่ฝนตกขึ้นฟ้ามีความซับซ้อนน้อยกว่าทำให้ดูง่าย
การถ่ายทำแบบฟิล์มนัวเล็กๆ ทำให้เข้ากับเนื้อหาของหนัง
แถมด้วยบทส่งท้ายที่ทำให้คนดูทุกคนต้องกลับไปขบคิด


เราลงทุนไปมากมายกับระบบราชทัณฑ์ แต่ไม่ว่าจะสร้างระบบลงโทษที่ดีเท่าไหร่
สร้างคุกเพิ่มมากมายเท่าไหร่ เรากลับพบว่ามันไม่เคยเพียงพอ
บางคนบอกว่า การศึกษาจะช่วยแก้ปัญหาเหล่านี้ได้

แต่เราก็พบว่า เหล่าคนชั่วนั้น ล้วนเป็นผู้ที่มีการศึกษาสูงทั้งนั้น