บันทึกไว้ในความทรงจำ



ห่างหายจากการเขียนและการอัพบล๊อกไปนานมาก แม้จะแวะมาบ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็มาด้วยการการเขียนที่แห้งแล้ง ขาดชีวิตชีวา ขาดสีสันและขาดแรงบันดาลใจ ชีวิตอาจจะเหมือนลั๊นลาอยู่ในเฟสบุค โลกอีกโลกที่สดใส แต่ลึกๆ ในใจ โหยการเขียนบล็อกมาก  แต่มาเดินทางมายังบล๊อก กลับนึกเรื่องที่จะเขียนเล่าสู่กันฟังไม่ออกซะอย่างนั้น


ช่วงชีวิตสองปีที่ผ่านมานี้ ถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนและจุดต่ำสำคัญของชีวิต การขาดวินัยในหลายๆ เรื่อง โดยเฉพาะเรื่องวินัยในการใช้จ่ายและการขาดความยับยั้งช่างใจ กำลังสอนบทเรียนที่ยิ่งใหญ่และให้โทษแก่ตนเอง และเคราะห์ซ้ำในเรื่องอื่นๆ อีกหลายอย่าง เป็นปัจจัยให้ต้องแย่ลงกว่าก่อน


การอยู่ในอิตาลีมาตั้งแต่ 2004-2018 ช่วงเวลาที่ย่ำแย่และห่อเหี่ยวที่สุดในชีวิต คือช่วงเวลา 2016-2017ที่ผ่านมานี้ เป็นช่วงเวลาที่เราจะต้องดิ้นรนมากขึ้น จากแม่บ้านเลี้ยงลูกเฉยๆ  ก็ผันตัวเองไปเป็นแม่ครัวทำซูชิในร้านอาหารและดิสโก้เทค


โลกอีกใบที่เปิดหูเปิดตาให้ได้มองเห็นในสิ่งใหม่ๆ แต่ในหลายๆ เรื่องก็ต้องทำเป็นปิดหูปิดตาไปด้วย ...


เดี๋ยววันหลังจะเล่าให้ฟังกับสีสันของชีวิต

*เมื่อสาวปาร์ตี้กลายไปเป็นเด็กล้างจานก้นครัว
*แล้วได้เลื่อนขั้นเป็นแม่ครัวหลักทำซูชิในเวลาแค่ 3 เดือน
*หน้าร้อนมหาโหด ทำงาน 9.30-01.00 อีกวัน (งอม)
*16 ชั่วโมง แทบไม่มีเวลาพัก ในดงคนกลางคืนที่แสนวุ่นวาย  (อู๊ย ปวดหัว)
*ทำบุพเฟ่ซูชิเลี้ยงแขก 300-800 คน .. คืนเว้นคืน
*ผงขาวก็มี ห๊าาาาาาาา แป้งฝุ่นชิมิ ...สาวรัสเรียขายบริการก็มา ห๊าาาา 55+
*ทำครัวไม่ใช่เรื่องง่าย นี่ครัวหรือสนามรบ ห๊าาาาาาาาา



บันทึกช่วยจำไว้แค่นี้ก่อนนะคะ ขอไปเรียบเรียงสติก่อนการเขียนซักหน่อย เพราะเข้าหน้าร้อน ทำงานทุกวัน มันก็จะเบลอๆ นิ๊ดดดดดดดดนึง  ... และห่างหายจากการเขียนบันทึกไปนานถึงสองปี แม้ไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่เหมือนสมัยตอนเริ่มเล่นบล๊อกใหม่ๆ อัพบล๊อกทุกวัน วันละสอง-สามบล๊อกเป็นอย่างต่ำ



และเขาว่ากันว่า ในช่วงชีวิตของคนเรานั้น มันจะมีขาขึ้นและขาลงอยู่เสมอ และเราเชื่ออย่างนั้น ภูเขาที่เราร่วงหล่นลงมา มันไม่ได้มีแค่ทางลงอย่างเดียว เดี๋ยวซักวันเราจะปีนกลับขึ้นไปอีกครั้ง

ร้องไห้มาเยอะ ...พอแล้ว
อย่ามองและตัดสินผู้คนแต่เพียงภายนอกเท่านั้น
เพราะคุณไม่รู้หรอกว่า ภายใต้ร้อยยิ้มนั้น เขาผ่านอะไรมาบ้าง