"คนชุดขาว" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากนครราชสีมา

ดิฉันเป็นพยาบาลมาสิบปีเศษ โดยอาชีพแล้วพวกเราไม่ค่อยเชื่อเรื่องภูตผีหรือวิญญาณอะไรหรอกค่ะ ยิ่งต้องคลุกคลีกับคนไข้ คนเจ็บคนตายมานับไม่ถ้วน ยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกชาชินเหมือนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว

ยอมรับว่าตอนเป็นนักเรียนพยาบาลใหม่ๆ ก็กลัวผีกันทุกคนละค่ะ ไม่ว่าภาพที่เห็น เสียงที่ได้ยิน กลิ่นที่มากระทบจมูก บรรยากาศมันชวนให้เยือกเย็นวังเวงใจบอกไม่ถูก โดยเฉพาะกลิ่นยา กลิ่นเลือด กลิ่นของความเจ็บปวดและความตายที่แผ่ซ่านอยู่รอบตัว

เสียงคราญครางโอดโอยของคนไข้ เสียงสะอึกสะอื้นของญาติผู้เสียชีวิต เสียงถอนใจยาวด้วยความเหน็ดเหนื่อย ท้อแท้ ล่องลอยมากระทบหู ทำให้หลายๆ คนเชื่อว่าเป็นเสียงที่ดังมาจากผู้ไม่มีร่างกาย!

ถ้าวิญญาณมีจริง โรงพยาบาลก็คงจะเป็นแหล่งรวมของวิญญาณมากที่สุด!

ยิ่งคิดยิ่งสยอง! หลายครั้งก็หลอนตัวเอง...

เรื่องผีในโรงพยาบาลได้ยินบ่อยมาก เดี๋ยวคนไข้ในห้องรวมเล่า เดี๋ยวคนไข้ห้องพิเศษเล่า พวกเพื่อนรุ่นน้องบางคนก็มีเรื่องแปลกๆ มาเล่าว่า ตอนมาเข้าเวรเห็นคนไข้มานั่งที่บันได...กอดอก ตาเหม่อ ตกใจว่าออกมาได้ยังไง เมื่อคืนยังอาการหนักอยู่แท้ๆ

เมื่อรีบไปตามเปลมาก็ไม่พบตัว พอขึ้นตึกถึงได้รู้ว่าคนไข้คนนั้นตายไปตั้งแต่ตอนเช้ามืดแล้ว! เพื่อนๆ หาว่าตาฝาด หรือเล่าเรื่องผีหลอกสนุกๆ แต่เพื่อนรุ่นน้องขวัญอ่อนมากค่ะ...หน้าซีดเผือด เป็นลมฟุบไปเลย

ดิฉันได้ประสบกับเรื่องสยองขวัญอย่างจังๆ เมื่อปีกลายนี้เอง!

เหตุเกิดที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดนครราชสีมา อันเป็นที่ทำงานของดิฉัน วันนั้นเขม่นตาขวาตั้งแต่เช้า ใจคอหงุดหงิดโดยหาสาเหตุไม่พบ จนถึงเวลาพักเที่ยงเพื่อนมาชวนลงไปทานข้าวในห้องอาหารชั้นล่าง เราอยู่ชั้น 5 ก็ลงลิฟต์ไป 3-4 คน มีคนอื่นๆ มาลงที่ชั้น 4 กับชั้น 3 อีกราว 6-7 คนได้ค่ะ

ก่อนจะถึงชั้น 2 ก็เกิดเรื่องน่าขนหัวลุก!

อากาศเย็นวูบผิดปกติ ทุกคนหันมองหน้ากัน ดิฉันขนลุกซ่า...แจ่มพยาบาลรุ่นน้องวัยเบญจเพสร่างบอบบาง ยืนอยู่ข้างดิฉันก็ร้องขึ้นว่า...กูไปด้วยคน!

สะดุ้งโหยงกันไปหมด หันขวับไปมอง...มีเสียงร้องวี้ดว้ายแสบแก้วหูแล้วถอยกรูดมารวมกัน ดิฉันตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เบิกตาโพลงร้องว่า...แจ่มๆ เป็นไร?

"กูไม่ใช่แจ่ม" เสียงเขย่าขวัญดังขึ้นอีก นัยน์ตาขุ่นขวางโพลงจ้าเหมือนนัยน์ตาคนวิกลจริต "กูจะกลับบ้าน!"

"เอ๊! ใครเป็นอะไร?"

เสียงนั้นทำให้หลายๆ คนกรี๊ดออกมาอีก...ประตูลิฟต์เปิดเมื่อถึงชั้นล่างที่มีคนจะขึ้นรออยู่น่ะซีคะ พวกเราเผ่นกระเจิงราวกับผึ้งแตกรัง คนที่รอลิฟต์มองเห็นแจ่มเดินตาขวางออกมาก็ร้องกรี๊ดๆ จนสับสนอลหม่านไปหมด

"ผีเข้า...ผีเข้า!" เสียงใครตะโกนไม่ทราบ แต่ดิฉันหายหิว มองแจ่มที่มีท่าทางแข็งกระด้าง ยืนจังก้า หน้าเชิดคล้ายผู้ชายอกสามศอก...จริงหรือเนี่ย ผีเข้าแจ่ม?!

"พี่นง" เป็นพยาบาลอาวุโสชาวสุรินทร์ ได้ชื่อว่ามีความรู้ทางคาถาอาคมหรือไสยศาสตร์ ต้องรับหน้าที่ร่ายเวทเพื่อประเล้าประโลมบางสิ่งบางอย่าง ที่เกือบทุกคนเชื่อว่าเป็นวิญญาณเข้าสิงแจ่ม...ทำพิธีกันแถวหน้าลิฟต์นั่นเอง

"ชื่ออะไร? มาจากไหน" พี่นงถาม มีเสียงอู้อี้แบบไม่เต็มใจตอบ ครั้นถามซ้ำก็ยังไม่ได้ความ เลยต้องเปลี่ยนคำถามใหม่ว่า จะไปไหน?

"ไปอุดรฯ ข้าจะกลับบ้าน...ข้าจะให้คนพาไปอุดรฯ"

"แล้วทำไมไม่ไป..."

"มันไม่พาข้าไป ข้าต้องติดอยู่ที่นี่ ข้าอยากกลับบ้าน" เสียงแหบห้าวกลายเป็นสั่นเครือแทบจะโหยหวน พวกผู้หญิงถอยกรูด คนไข้ที่มารอพบแพทย์ด้านหน้าเมียงๆ มองๆ เข้ามาทางหน้าลิฟต์ จนพวกเราต้องขอร้องให้กลับไปนั่งตามเดิม

ในที่สุด ร่างบอบบางของแจ่มก็ล้มฮวบ...ฟื้นขึ้นมาจำอะไรไม่ได้เลย พี่นงบอกกับพวกเราว่า...ญาติผู้ตายนำศพกลับแต่ไม่ได้ทำพิธีให้ถูกต้อง วิญญาณจึงถูกจำขังอยู่ที่นี่ ขอให้พวกเราช่วยทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เขาด้วยก็แล้วกัน

เดี๋ยวนี้ดิฉันเชื่อแล้วค่ะว่าผีมีจริง!



ขอบคุณเรื่องเล่าจากข่าวสด