bloggang.com mainmenu search
สามเกลอเจอผี
"หลานอ้อ" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจาก รีสอร์ตผีสิง

ชมพู่, มด และดิฉันเป็นเพื่อนร่วมงานที่ซี้กันมาก ชมพู่น่ะทำท่าว่าจะอำลาหลัก 3 ไปเข้าหออยู่รอมร่อ แต่เกิดเหตุการณ์สุดช็อก...แฟนเธอกลับโดนคาบไปกินซะงั้น!

เมื่อเดือนที่แล้ว ชมพู่กระดี๊กระด๊ามาบอกว่าพี่โอ๊ต หนุ่มออฟฟิศโน้นจะให้คุณแม่มาขอ เขาพาเธอไปพบท่านมาแล้วด้วย...งานนี้ชัวร์ยิ่ง! แต่อาทิตย์ถัดมาเท่านั้นแหละ ไอ้ที่เคยมารับมาส่งก็เปลี่ยนไป พี่โอ๊ตเกิดงานยุ่งจนไม่มีเวลามาเอาอกเอาใจสาวชมพู่เหมือนเดิม

ไม่ช้าก็ความแตก...ไอ้ที่เขามัวไปยุ่งอยู่น่ะคือการ แจกการ์ดแต่งงานค่ะ แต่ไม่ใช่กับชมพู่หรอก ชื่อเจ้าสาวในการ์ดคือสาวในที่ทำงานของเขาเอง!

ชมพู่ไม่ได้รับการ์ดบ้าๆ นั่นก็จริง แต่มีผู้หวังดีมา บอกและให้ดูเป็นการยืนยันขณะที่เธอเปิดหนังสือแฟชั่นชุดวิวาห์หลากหลายอย่างเพลิดเพลิน ถึงแม้จะสังหรณ์ใจอยู่บ้างแต่ชมพู่ก็อดช็อกไม่ได้ เธอไม่มีน้ำตาสักหยด ใบหน้าขาวซีดนิดหน่อยยังดูเรียบเฉย เลิกคิ้วนิดๆ คล้ายแปลกใจหน่อยๆ

"งั้นเรอะ?"

คนมาบอกอาจหวังว่าจะได้เห็นน้ำตาเม็ดโตๆ กับเสียงกรี๊ดกร๊าดแสบแก้วหูแบบละครหลังข่าว แต่พอเห็นท่าทีเฉยเมยราบเรียบก็ต้องจ๋อยกลับไป...ขอโทษแต่ขอบคุณที่มาบอก

มีแต่มดและดิฉันที่รู้ว่าชมพู่เจ็บลึก เพราะใบหน้าที่เรียบเฉยราวกับรูปสลักนั้นบางครั้งมีรอยยิ้มแบบวิกล จริต ดูน่าขนลุกยังไงชอบกลอยู่...แบบนี้เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิคะ!

เราทำแบบ...ช่างมันฉันไม่แคร์! แล้วคว้าเสื้อผ้าสองชิ้นกับบิกินีไปเที่ยวทะเลกันดีกว่า! เอ...จะไปไหนดี? หัวหินก็สงบเกินไป ระยองก็ไกลเปล่าๆ งั้นเอาพัทยาก็แล้วกัน

ดิฉันขับรถญี่ปุ่นคันเล็กคู่ใจ มีมดนั่งข้างๆ ชมพู่สวาปามลองกองอยู่เบาะหลัง

ไปถึงพัทยาสายวันเสาร์...นั่นไง นึกแล้ว! ไม่มีที่พัก โรงแรมดีๆ เต็มหมด เราทำอะไรตามอารมณ์ก็ต้อง "ทำใจ" แม้ว่าอยากค้างซักคืน...เฮ้อ! ไม่อยากให้เรื่องนี้มีโชคร้ายเล้ย แต่พวกเราดันได้รีสอร์ตแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ชายทะเลเสียด้วย แค่เดินข้ามถนนไปก็ถึงแล้ว

รีสอร์ตนี้ปลูกเรียงเป็นแถวๆ แต่ละหลังเป็นห้อง ชุด เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ถึงห้องรับแขกไม่กว้างนัก ดูอึดอัดด้วยซ้ำ เขาตั้งชุดรับแขกที่มีโซฟา เก้าอี้และโต๊ะเตี้ยๆ ถัดจากห้องรับแขกมีประตูสู่ห้องนอน ทางขวาเป็นห้องน้ำ ทางซ้ายเป็นโต๊ะเครื่องแป้งราคาถูกๆ ตู้เสื้อผ้าแบบบิวต์อินใช้ไม้คุณภาพต่ำ ประตูบานเลื่อนทำท่าจะหลุดจากราง ปิดได้แค่ครึ่งๆ กลางๆ

เตียงนอนแบบซิงเกิ้ลนอนได้สองคนสบายมาก แต่ถ้าสามคนก็เบียดกันหน่อย เขาตั้งโซฟาหนังเทียมตัวยาวสีขาวไว้ให้ด้วย เจตนาคงให้เป็นเตียงเสริม

เมื่อเก็บข้าวของแล้วเราก็ออกไปตะลุยพัทยากันสนุกสนาน พอตกต่ำก็หาล็อบสเตอร์อบเนยกินกันอย่างมีความสุข ชมพู่ผู้ไม่เคยแตะต้องเครื่องดองของเมา สั่งเบียร์เข้ามาดื่มอั๊กๆ เข้าไปตั้งสองขวดใหญ่ ดังนั้น แค่สามทุ่มเธอก็หมดสภาพ ต้องกลับไปนอนแทบสลบไสล

ส่วนมดกับดิฉันมึนพอสบายๆ เลยออกมานั่งริมทะเลรับลมกัน

รีสอร์ตของเรามีเก้าอี้ให้เช่า ครัวก็เปิดจนดึกดื่น เรานั่งคุยกันตามสบาย ฟังเสียงคลื่นคร่ำครวญกับสายลม กระซิบกระซาบชายหาด ให้พวกศิลปินเขาได้แรงบันดาลใจมาเขียนนิยาย และแต่งเพลงรักหวานกับเศร้าสลดมานับไม่ถ้วน

เรานั่งคุยกันตามสบาย...อย่างน้อยชมพู่ก็นอนอยู่ใกล้ๆ ในห้อง

ราวห้าทุ่ม เราเดินเอื่อยๆ กลับที่พัก มดไขกุญแจเข้าไป ดิฉันเคาะทรายออกจากรองเท้า กำลังเคาะอยู่ดีๆ ก็เกือบหน้าคะมำเพราะมดถอยหลังมาชน

"อ้อ!" เธอไม่ได้อุทานหรอกค่ะ แต่ออกชื่อดิฉัน "ใครนั่งอยู่ในห้องก็ไม่รู้?"

ใจหายวาบ มือคว้าประตูเพื่อดูเลขห้องให้ถูกต้อง... ห้องของเรานี่นา จำไม่ผิดแน่!

"เออ..." มดทำท่าเหมือนจะร้องไห้ "ชมพู่ก็นอนอยู่ แต่มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มานั่งดูชมพู่อยู่ที่ข้างเตียงน่ะ"

"เฮ้ย!" ดิฉันร้อง รีบพุ่งไปยังประตูห้องนอน... ชมพู่นอนตะแคงหันหน้ามาหา ถัดไปเป็นผู้หญิงนั่งพิงพนัก มือทั้งสองวางปล่อยๆ บนตัก เธอผมยาว เป็นสาววัยยี่สิบเศษ สวมชุดไนลอนสีเนื้อ หน้าเธอเขียวๆ ก้มนิดๆ กำลังทำตาคว่ำจ้องชมพู่เขม็ง...

ดิฉันถอยกรูด...ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คน! มดยืนเอามืออุดปากตัวเอง หน้าย่นยู่อย่างเสียวไส้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามดกำลังคิด...จะปลุกชมพู่อีท่าไหน?

ดิฉันตะโกนลั่น "ไปบอกผู้จัดการ!"

ผู้จัดการไม่อยู่ แต่คนดูแลได้รับฟังเรื่องของเรา เขาทำหน้าตื่นเต้นเอามากๆ รีบไปตามผู้หญิงมาสองคน พวกเธอทำท่าขนลุกขนชัน กลัวมากกว่ากล้า แต่ต้องมาที่ห้องเราอยู่...เราเปิดไฟสว่างจ้าแล้วเก็บข้าวของทั้งหมดชนิดมือไม้สั่น ชมพู่ตื่นขึ้นมาอย่างงุนงง เราเก็บของทุกอย่างให้เธอแล้วขึ้นรถ...ออกจากที่นั่นได้ก็บึ่งกลับกรุงเทพฯ ทันที

ชมพู่เล่าว่าเธอรู้สึกเหมือนถูกผีอำ เห็นภาพดิฉันกับมดเข้าไปหาแต่ขยับไม่ได้ จนคนมาเยอะแยะ ผีตนนั้นก็หายไป...ชมพู่โชคดีที่หายเศร้าเพราะอกหักแต่หันมากลัวผีสุดๆ ค่ะ!



Create Date :27 สิงหาคม 2554 Last Update :27 สิงหาคม 2554 11:18:10 น. Counter : Pageviews. Comments :1