ฉันอ่านหนังสือเกี่ยวกับการวิ่งของคามิน คมนีย์ก่อนลงวิ่งจริงทุกปี ความคิดเปลี่ยนไปทุกครั้งเช่นกัน เหมือนได้อ่านหนังสือใหม่ ฉันอ่านเล่มนี้ตั้งแต่ไม่เคยวิ่ง จนเริ่มวิ่งสั้น ๆ ไปจนถึงวิ่งระยะยาว

ฉันเคยเขียนบันทึกการอ่านเรื่อง หัว*ใจ*เท้า ไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ไม่เหมือนครั้งนี้

เหมือนได้อ่านความคิดบางอย่างของคามินหรือฉันคิดไปเองก็ไม่ทราบว่า เขาคิดจะเขียนหนังสือวิ่งที่เป็นประสบการณ์แท้ ๆ ของเพื่อนนักวิ่งมาราธอน นักวิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจของนักวิ่งเหล่านี้ทุกเพศทุกวัยทุกระดับความเร็วฝีเท้า รวมถึงเทคนิควิธีในการวิ่งนั่นเพราะเขารู้จริงและก็เป็นนักวิ่งระดับแนวหน้าคนหนึ่งเมื่อครั้งยังวิ่งอยู่

ฉันนึกตามคำที่อาวุโสพูดถึงนักวิ่งที่หายหน้าตาไปว่า

' พ ว ก นี้ วิ่ ง ไ ม่ เป็ น . . .'

แค่วลีเดียวก็คิดอะไรได้มากมายเหมือนกันนะ
วิ่งเป็นคืออะไร แล้ววิ่งไม่เป็นนั้นเป็นอย่างไร

รวมถึงที่ผู้เขียนเปรยออกมาว่า ลึก ๆ แล้ว เขาไม่แน่ใจว่าใครเก่งกว่า

ระหว่างคนวิ่งเร็วมากแต่ไปได้ไม่กี่น้ำกับคนวิ่งช้าแต่ต่อเนื่องไม่เคยขาดทั้งปี
หรือ
การเป็นเต่าที่วิ่งได้ช้า ๆ ดีกว่ากระต่ายที่วิ่งไม่ได้เพราะขาเป๋พิการ

สองประโยคที่ทำให้ฉันต้องคิดทบทวนเป้าหมายในการวิ่งของฉัน...

จนต้องย้อนมาถามตัวเองว่า เราอายหรือเปล่าที่เป็นนักวิ่งที่วิ่งช้ามาก เป็นแค่นักวิ่งครบระยะ สถิติก็งั้น ๆ จะหารางวี่รางวัลมาอวดใครก็ไม่ได้ เรื่องเหล่านี้ต้องตอบตัวเองให้ชัดว่าเราวิ่งเพื่ออะไร

แต่เรื่องที่ภูมิใจมากอย่างหนึ่งของฉันคือสามารถออกมาวิ่งได้ทุกวันและสนุกกับการลงวิ่งในงาน เฉลี่ยแล้วเดือนละครั้งเท่านั้น การได้ออกบ้านคือการพักผ่อน ได้ไปกิน เที่ยว เยี่ยมพ่อแม่ และวิ่งกลายเป็นกิจกรรมประกอบการเดินทางอย่างหนึ่งไปโดยปริยาย

วินัยคำเดียวคำนี้แปลว่าอะไรได้บ้าง แน่ล่ะ นักวิ่งที่ลงวิ่งได้ในวันงานนั้นต้องฝึกซ้อมมาอย่างดีเพื่อลดการบาดเจ็บและหวังผลจากการซ้อมด้วย แล้ววินัยมีความหมายในเชิงบวกอะไรอีกบ้างนอกจากการจัดสรรเวลาและโอกาสให้ตัวเองทำกิจกรรมสร้างสรรค์อย่างสม่ำเสมอ ยาวนานและต่อเนื่องอย่างเอาจริงเอาจังไม่ใช่แค่เป็นการทำอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ
การทำอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ นั้นเป็นเรื่องน่าเบื่อ หากเราไม่ชอบก็เป็นเรื่องยากที่คนเราจะทำอะไรต่อเนื่องแบบเดิม ๆ ได้ แม้แต่เรื่องที่ชอบก็ตาม เราต้องสร้างความอดทนและเอาชนะตัวเอง ความหมายแท้จริงของการสร้างวินัยคืออะไรถ้าไม่ใช่เพราะเรารักในสิ่งที่เราทำ

'.. มีแต่คนใจดำเท่านั้นที่วิ่งมาราธอนได้โดยยกตัวเองว่าเพราะใจสู้ล้วน ๆ ...'

ฉันเพิ่งเข้าใจมันมากขึ้นเมื่อฝึกซ้อมเพื่อวิ่งระยะไกลนี้ เพราะใจอย่างเดียวนั้นทำได้แต่อาจบาดเจ็บจนเลิกวิ่งและมองเรื่องวิ่งเป็นเรื่องไม่สนุก

การวิ่งมาราธอนนั้น นอกจากเรื่องใจแล้ว เรื่องสำคัญอย่างยิ่งคือการหาความรู้เพื่อฝึกซ้อมที่ถูกต้อง อย่างค่อยเป็นค่อยไปและสร้างรากฐานของร่างกายให้แข็งแรงเสียก่อน ฝึกซ้อมวิ่งระยะสั้นให้เข้าฝักและค่อย ๆ เพิ่มระยะจนแกร่ง การวิ่งที่ดีไม่มีทางลัด ทางลัดก็คือทางตรงนั่นเอง เพื่อจะได้ค้นหาเสน่ห์ของการวิ่ง สัมผัสความรื่นรมย์และความสุข ณ ปัจจุบันขณะเพราะนี่คือหัวใจของการวิ่งมาราธอนอย่างหนึ่ง

หัว*ใจ*เท้า เป็นประสบการณ์ของผู้เขียนที่กลับมาวิ่งมาราธอนอีกครั้งหลังจากเคยวิ่งไปเมื่อสิบปีก่อน มีเรื่องราวของการบาดเจ็บของเขา

สิ่งที่ต้องขอบคุณเสมอ ๆ จากหนังสือเล่มนี้คือการบันทึกความจริง ความรู้สึกจริง การบาดเจ็บของเขาที่ทำให้เราต้องระมัดระวัง อย่าหลงทางจนไม่สนใจใฝ่ฟังเสียงของร่างกายหรือไม่ทะนุถนอมมันทั้งที่มันพยายามสื่อสารกับเราตลอดเวลา
และบางเรื่องที่สะเทือนใจเหมือนครั้งแรกที่อ่านคือการทราบข่าวร้ายของแม่ของเขาราวกับเรื่องของเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเรา

'แม่จากไปเพื่อจะอยู่กับเราอย่างสมบูรณ์' เป็นคำที่ลึกซึ้ง กินใจและอบอุ่น

ได้แต่ขออวยพรให้เขาสุขภาพแข็งแรงและมีความสุขกับสิ่งที่รักและเลือก


ขอบคุณที่เขียนประสบการณ์ดี ๆ ให้อ่านค่ะ

ภูพเยีย
24 ธันวาคม 2559