หลังจากไปสมบุกสมบันมาจนใครต่อใครขนานนามทริปของฉันไปบ้างแล้วว่า
"ปารีสติดดิน" ทำให้อารมณ์พิถีพิถันในการระเลียดเขียนบันทึกของฉันออกรสออกชาติตามประสาฉัน
เพราะความจริงก็เป็นเช่นนั้น ไม่มีภาพชวนฝันแบบในหนังสือสักเท่าไหร่
ยิ่งไปกว่านั้น ได้หัวเราะกัน แซวกันไปแซวกันมากับภาพถ่ายที่มีแต่ข้างหลัง
หลายต่อหลายภาพคือเดินตามถนนแคบ ๆ ในชนบททำให้หัวเราะเข้าไปใหญ่ว่า
จะมีใครเชื่อมั้ยเนี่ยว่าเราไปเที่ยวต่างประเทศมาเพราะบ้านเราก็แบบนี้แหละ
แกล้งใส่เสื้อกันหนาว แบกเป้ เดินตามชนบทบ้านเรา บรรยากาศน่ารื่นรมย์ไม่แพ้กัน
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ยกความดีทั้งหมดให้กับสุขภาพที่ดี
เพราะต้องใช้พลังมาก ๆ ในการเดินทางไปทุกแห่งที่อยากไปเห็น
หากสุขภาพไม่ดีแล้ว เราคงได้นอนสลบไสลอยู่ที่โรงแรมแน่ ๆ

เดือนนี้เข้าเดือนที่หกที่ฉันไปฟิตเนส
ไปมาแล้วสามวัน .. ถามเจ้าหมู่เจ้าฝูงว่า เมมเบอร์รุ่นใหญ่อยู่ครบมั้ย
น้องว่า ยังมากันครบ ที่ไม่มาคือติดงาน แต่ส่วนใหญ่ยังเจอกันที่นี่
เซตเราขานชื่อครบ ทุกคนยังมาออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ส่วนเด็ก ๆ ก็สลับกันมาบ้าง
มีหน้าใหม่ ๆ เปลี่ยนเข้ามาบ้าง แต่ไม่ค่อยมีสาว ๆ สวย ๆ มาเหมือนบางช่วงพอให้ฟิตเนสมีชีวิตชีวา

3 วันที่ผ่านมานี้..
ฉันเริ่มวิ่งบนลู่วิ่งในสปีดที่ 7 ไปเรื่อย ๆ วิ่งเอากำลังเพียงวันละ 3 กิโลฯก่อนในช่วงนี้
ไม่มีอาการบาดเจ็บหรือปวดกล้ามเนื้อแต่อย่างใด ยังยกเวทหนัก ๆ ได้ตามปกติโดยไม่ฝืน
ยังดึงเชือกแดงได้ตามปกติเพราะไม่คิดว่าจะดึงไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
ได้ความรู้สึกใหม่ ๆ ที่เกิดขึ้นว่า รู้สึกเป็นกันเองและได้พูดคุยกับคนอื่น ๆ ที่ฟิตเนสบ้างแล้ว
แม้ว่าได้ทักทายกันเพียงเล็กน้อย แต่ได้ยิ้มให้กัน สบตากัน ถามไถ่ทุกข์สุขกันตามสมควร
หลังจากที่ฉันเป็นนางพญาใบ้และหน้าตายมาเกือบห้าเดือน
เพิ่งรู้สึกตัวเองว่า ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ ไม่เบื่อตัวเองบ้างหรือไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า

คิดว่าจะเริ่มบันทึกกิจวัตรประจำวันที่ฟิตเนสหลังจากนี้





ภูเพยีย
๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๔